[Life] ชีวิตช่วงก่อนสอบ

ไม่ได้เขียนบล็อกมาซะนาน เพราะไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ ประกอบกับไม่รู้จะเขียนอะไรดี
ก็เลยกะว่ามาลองพิจารณาการใช้ชีวิตช่วงนี้ดูแล้วเปรียบเทียบกับชีวิตในช่วงอื่นๆว่าเราพอใจมันหรือไม่

ผลปรากฏว่าทั้งๆที่เราทำงานหนักขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆ เรากับรู้สึกไร้ความกังวลในการใช้ชีวิต
เรารู้สึกว่าการได้ทำงานและใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว
บางทีเคยคิดว่าการใช้ชีวิตแบบ routine เป็นเรื่องที่หน้าเบื่อ แต่เรากับพบว่าในความหน้าเบื่อ
ถ้าเป็นงานที่มีประโยชน์มันจะพาเราออกไปไกลจากความกังวลมาก ถ้าเราได้ทำดีที่สุดแล้วเราก็จะไม่เสียใจในภายหลัง
เรารู้สึกตัวเสมอว่าชีวิตตัวเองอยู่กับความล้มเหลวเป็นส่วนใหญ่ (คาดว่าเกิน 80% คือความล้มเหลว 10% คือความสำเร็จ และอีก 10% อยู่ในสภาพ fuzzy logic) และเราไม่ใช่คนที่เสียใจกับความล้มเหลว แต่เราเสียใจกับการไม่ได้ลองพยายามทำให้เต็มที่ และเราไม่ใช่คนที่บ่นว่า "ก็ทำดีที่สุดแล้ว ไม่เห็นมีใครเข้าใจ" เพราะเรารู้ดีว่ามีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เข้าใจเสมอ นั่นคือตัวของเราเอง

รู้สึกคิดถึงชีวิตตอนสอบเอนทรานซ์ครั้งแรก นั่นเป็นช่วงที่เราพยายามมากสุดแล้วถึงเราจะทำได้ไม่ดีนัก แต่เรากับรู้สึกพอใจชีวิตในตอนนั้นมากที่สุด เรื่องผ่านมากว่า 8 ปีแล้วยังไม่เคยลืม นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตของเราที่เราได้รู้จักกับคำว่าพยายาม มุ่งมั่น และ จดจ่อ นับจากตอนนั้น เราแสวงหาของสามสิ่งนี้มานานแต่กับพบมันแค่สองครั้งคือ ตอนปีสามเทอมต้น ตอนนี้เรื่องของความจดจ่อของเรายังไม่ถึงขึ้น เราต้องเรียกมันกลับคืนมาให้ได้

เรายังไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างยอดเยี่ยมไปกว่าตอนนั้นอีกเลย เรายังพ่ายแพ้ให้กับตัวเราในอดีต เรายังไม่ได้เป็นภิญโญ (แปลว่า ดียิ่งๆขึ้นไปอีก) เหมือนกับที่พ่อตั้งชื่อไว้ให้ เพราะเรายังมีความคาดหวังอยู่ ความแตกต่างของเราในตอนนี้กับเราในอดีตก็คือในตอนนั้นเราสามารถตัดความคาดหวังออกไปได้ แล้วก็เกิดเป็นความจดจ่อขึ้นมาแทน ส่วนในตอนนี้เรามีความคาดหวังให้เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ในใจมากเกินไป ทำให้มีความฟุ้งซ่านเข้ามาปนได้ง่าย (อันนี้คนบางจำพวกจะไม่เป็น) ต้องหาวิธีตัดมันออกไปให้ได้